नोट: यस कथाका सम्पूर्ण पात्र अनी घटना काल्पनिक हुन। कसैको ब्यक्तिगत जिन्दगी सँग मेल खान गएमा केवल संयोग मात्र हुनेछ।

बिना कुनै श्रीङ्गार नै राम्री देखिने कामना, आज त झन त्यो बेहुलीको रातो लुगा उनी माथी कस्तो खुलेको। हुन त पहिला उनलाई धेरै चोटी देखी न देखेको त हैन, तर आज उनको रुप को चमक अरु दिन भन्दा बेग्लै थियो। कुम कुम सम्म आउने उनको त्यो कालो कपाल, हल्का हाँस्दा पनि देखिने ति अनारका दाना झै मिलेका सेता दातहरु, सलक्क परेको त्यो नाक, ठुलो अर्ध ब्रीताकार निधार, म्रिगका जस्ता ति नयनहरु  अनी त्यस माथी झिम-झिम गर्दै हल्ली रहेका, मिलेका ति परेलाहरु। एक क्षण त म हराउन पुगे, त्यो भर्खर स्वर्ग बाट झरेको परी जस्तो लाग्ने कामना को आक्रितीमा। पुर्णिमाको दिन को पूर्ण चन्द्र जस्तो धपक्क बली रहेको थियो, उनको त्यो अनुहार। त्यो खुसीको माहोलमा सबै रमाएकै देखिन्थे, तर मेरो मन चाही अली खिन्न थियो।

कामना सँग मेरो पहिलो भेट लगभग ८ महिना अगाडी प्रतिक दाई को बिहेमा भएको थियो। प्रतिक दाई, मेरो मामा को छोरा, पढ्न भनेर बिदेश लागेको मान्छे उतै को बासिन्दा भै सक्नु भएको थियो। छुट्टीमा नेपाल आउँदा मामा-माइजु ले बिहे गरेर जान साह्रै कर गर्नु भएको ले हतार-हतार मै बिहेको कुरो पनि छिनियो। सबै कुरा हतार-हतार मा भएकोले होला, जन्ती जानेहरु पनि थोरै नै थिए। राती को साइत थियो, खान पिन सकेर जग्गे को काम सुरु हुँदा सम्म मान्छे को भीड अली कम भै सकेको थियो। म चाइ प्रतिक दाई को जग्गे कुरेर बसेको थिए। म कुरुवा को बेहुली को छेउ मा बसी रहेकी एउटा सुन्दर अनुहार सँग बेला बेला मा आँखा जुधी राखेको थियो। हुन त बिहे को त्यो रमझममा अरु पनि सुन्दर मुहारहरु वरिपरी न घुमी रहेका त हैन, तर त्यो अनुहार को आकर्षण अरु भन्दा भिन्न थियो। उनको आँखाले केही भने पनि न भने पनि मलाई चाही खै किन हो, केही भनेको जस्तो भान भै रहेको थियो। भाउजु लाई केही चाहिएको थियो शायद, उनैको कानमा खुसुक्क खै के भन्नु भयो। उनी जुरुक्क उठिन अनी म भएको तिर पो आइन। मलाई न देखे जस्तो गरेर मेरो छेउ बाटै पास मात्र के भएकी थीइन, मेरो मुखबाट "excuse me" फुस्क्यो। "हजुर भन्नुस" उनी फरक्क फर्केर भनिन। अब मलाई पो आपत पर्‍यो, के भन्ने भनेर। तर केही निहु त पार्नै पर्‍यो। अचानक मेरो मुख बाट "toilet कता छ?" भन्ने वाक्य निस्कियो। सायद मेरो त्यो प्रश्न उनलाई बनावटी हो भन्ने आभास भै सकेको थियो कि क्या हो, हल्का हाँस्दै "ल हिंड्नुस् म देखाइ दिन्छु" भनिन। एउटा ज्ञानी बच्चा जस्तो उनको पछी पछी लागे।

 "तपाइ भाउजु को के नाता पर्ने नि?" चिनापर्ची को क्रमलाई अगाडी बढाउने मेरो पहिलो प्रयास थियो। "म त तपाईं को हुने वाला भाउजु को बहिनी, फुपु को छोरी, हो नाता ले। तर हामी दिदी बहिनी भन्दा पनि साथी जस्तो हो" उनले एकै सासमा भनिन। "उसो भए तपाईं चाही भिनाजु को भाई पो पर्नु भएछ। आफ्नै भाई हो?" अब प्रश्न सोध्ने पालो उनको थियो।

 "खै अब आफ्नै भन्ने कि टाढा को भन्ने, तपाईं को हुने वाला भिनाजु नाताले त मेरो मामाको छोरा पर्नु हुन्छ, तर हामी पनि दाजु-भाइ भन्दा साथी नै जस्तो छौ।" उनकै शब्द सापटी लिएर जवाफ दिए।

त्यही एउटा प्रश्न अनी उत्तरमै म त गन्तब्य को नजिकै पुगी सकेछु। "उ त्यही हो toilet" कुना को कोठा तिर देखाउदै उनले भनिन। "धन्यबाद" म औपचारिकता निभाउदै उनले देखाएको कोठा तिर लागे, उनी भने सिढी चढ्न थालिन।

फर्केर आउँदा उनी फेरी जग्गे को छेउ मै बसी रहेको पाए। उनको छेउ मा रहेका खाली कुर्सीहरु ले मलाई नै आमन्त्रण गरेको जस्तो लाग्यो, अनी त सरासर त्यही खाली कुर्सी तर्फ नै पाइला चाले।

"Can I sit here?" कुर्सी खाली छ भन्दैमा नेताहरु जस्तो सोध्दै न सोधी बस्ने कुरा पनि भएन। "Sure" पुलुक्क हेरेर उनले भनिन, अनी सेल फोन मा औंला नचाउन थालिन। कुर्सीलाई म तिर तानेर बसे, "दाइ ले अस्ट्रेलिया बाट यस यम यस गर्नु भएको रैछ, तेही पढ्दै थिए" मैले केही न सोधिकनै उनले बेली बिस्तार लगाइन।

" ए अनी तपाईं को नाम चाही के पर्‍यो नि?" मलाई अघी देखी नै सोध्न मन लागेको प्रश्न थियो त्यो। "कामना, अनी तपाईं को नि?" फेरी उनको प्रतिप्रश्न आयो। "रजत" उनी तिर हेर्दै मैले भने। "आजकल के गर्दै नि? पढाई चल्दै छ कि सकियो?" त्यो हाजिरी-जवाफको क्रममा प्रश्न सोध्ने पालो अब मेरो आएको थियो।

"के यु मा फार्मेसी पढ्दै छु। भर्खर फाइनल इयर को एक्जाम सकेर बसेको, रिजल्ट हुन बाकी छ।" उनले सबै बेली बिस्तार लगाइन। "तपाइ को पढाई चाही कहाँ पुग्यो नि?" सोचेकै प्रश्न आयो उता तिर बाट। 

"म पनि बि इ सकेर रिजल्ट कुरेर बसिराको हो" हावाले अगाडी ल्याएको मेरो कपाललाई पछाडी सार्दै भने। "एsss.. भने पछी हामी दुबै जना बेरोजगार पो परेछौ त है?" हल्का  मुस्कुराउदै उनले थपीन। ........ 

क्रमश: